Toen ik de eerste keer wakker werd in mijn menselijke chaos, zo’n vijftien jaar geleden, ervaarde ik Verlichting. Een diepe lach van Zelf herkenning en doorzien van het spel. Wat letterlijk leidde tot een verlichtende ervaring in mijn lichaamscellen, waarin mijn identiteit als vaste vorm oploste.
Het schaterlachen duurde en duurde en loste eveneens op in een zee van licht en energie. Wat een kosmische grap haalde ik met mezelf uit. Dat zag, voelde en ervaarde ik. Er was niet eens een ‘ik.’ Wat een humor. Dat besef is nooit meer weggegaan.
Oude pijnen
Maar toen ontwaken aan de slag ging om mijn menselijke chaos te ordenen, kwamen oude pijnen en reactieve kind patronen terug. Het was niet zo grappig meer. Want ontwaken wilde zich dieper en dieper in mijn cellen dringen, ook daar waar ze geblokkeerd waren of van ijs. Mijn verlichtingservaring, die zich naderhand op verschillende manieren herhaalde, smolt weg in oude angsten en de behoefte aan geruststelling. Mijn oude identiteit wilde de controle over mijn leven terug.
En waar was de meester die mij kon leiden, op dit hobbelige pad van ontwaking en realisatie, die precies begreep wat ik doormaakte en waar IK zat met mijn bewustzijn? Ik zag alleen maar dat de mensen om mij heen met heel andere dingen bezig waren. Zelfs diegenen die zich spiritueel of energetisch noemden. Ze zeiden dingen wel maar belichaamden het niet. Of ze ‘deden’ er iets mee.
Geen bypass
Ik ontdekte dat verlichting geen bypass is, maar een volledig insluitende beweging, waarin ik mezelf niet kan passeren. Ik moet door mijn eigen moeilijke, tegenstrijdige gevoelens heen. De weerstand van mijn hoofd, mijn vermeende identiteit, mijn oordelen, mijn concepten volledig willen zien als een vorm van kramp, hoe logisch en begrijpelijk ook.
Evenals de kramp van mijn zenuwstelsel dat reageert op oude triggers – bzzz – , soms zelfs als de openbaring van ziekte en fysieke pijn.
Deze weg is onbegrijpelijk als je hem niet zelf, vanbinnen, gaat.
Geen schuld
Eerst ontwaak je in de vrijheid die je bent. Dan ga je door de gevoelens heen die dat lijken tegen te spreken. Keer op keer. Dan besef je dat er geen schuld is en nooit geweest is. Dan wordt het steeds meer helder hoe ongelooflijk diep de verdichting in je cellen zit. Letterlijk. Niet alleen in je DNA, maar ook in je neurologische hersenpaden, je etherische blauwdruk. En je projecties in de wereld.
Dan snap je ineens hoe collectief deze ‘verdichting’ is en de verwondingen die we als mensheid hebben opgelopen. Dan zie je ineens wat evolutie werkelijk is. De Nieuwe Tijd. Hoe die omvorming plaatsvindt. Wat een weg dat is. Niet alleen voor je vastklampende geest, maar ook voor je lichaam. Of misschien gaat het voor jou totaal anders…
Echte verlichting
De troost is dat we allemaal door dezelfde soort processen heengaan (als we voor een innerlijke weg kiezen) en dat jij niet alleen bent. Want dezelfde moeite die jij hebt om jouw gezicht te verliezen, heb ik ook. En dezelfde frustratie of verbittering die jij voelt, voel ik ook. En net als jouw lichaam, houd de mijne ook spanning vast. In de vorm van pijn. Die ik al dan niet wil vermijden, fixen of veroordelen.
De ontvouwing van jouw wezen kan jouw pijn niet omzeilen, maar moet er dwars doorheen gaan om vrij te worden. Dat is precies de plek waar jij je weer levend gaat voelen. Waar het gaat stromen als je er verbinding mee durft te maken. JUIST met je verharding, je kwetsbaarheid, je depressie, je lamlendigheid, met je pijnlijke plekken. Die volkomen Zelfaanvaarding. Van waar je bent. En waar je niet bent. Steeds opnieuw. Ook nu weer.
Voor mij is dat de échte verlichting.